Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Duo Reges: constructio interrete. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.

Equidem in omnibus istis conclusionibus hoc putarem
philosophia nobisque dignum, et maxime, cum summum bonum
quaereremus, vitam nostram, consilia, voluntates, non verba
corrigi.

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda,
curiosorum.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Nam si +omnino nos+ neglegemus, in Aristonea vitia incidemus et peccata obliviscemurque quae virtuti ipsi principia dederimus; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Egone quaeris, inquit, quid sentiam?

Bork: Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Verum audiamus.: Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.
Sed fortuna fortis;: Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Haec dicuntur inconstantissime.: Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
Sed videbimus.: Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.
Quo tandem modo?: Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Collatio igitur ista te nihil iuvat. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est;

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat.
Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.
Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem.

Praeclare enim Epicurus his paene verbis: Eadem, inquit, scientia confirmavit animum, ne quod aut sempiternum aut diuturnum timeret malum, quae perspexit in hoc ipso vitae spatio amicitiae praesidium esse firmissimum.

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.
Sint modo partes vitae beatae.
Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio.
Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?
Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.
Zenonem roges;